محرم

بوى محرم که به مشام مى‏رسد، عالم رنگى دیگر مى‏گیرد. قلبها تندتر از هر زمان و محزونتر از همیشه مى‏تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون در رگها مى‏دود و آن وقت، در چشم برهم زدنى پرچمهاى سرخ و سبز و سیاه در گوشه گوشه شهر و دیار ما به اهتزاز درمى‏آید و همه جا رنگ ماتم به خود مى‏گیرد.

 

این حسیـن کیست که عـالـم همه دیـوانـه اوست
این چه شمعى است که جانها همه پروانه اوست
هر کجا مى‏گذرم عکس رخش جلوه‏گر است
هر کجا مى‏نگـرم جلـوه مستــانه اوســت

عشق به حسین دلیل نمى‏خواهد، گویى خاک وگل ما را با محبت او سرشته‏اند

و خون خدا، سرچشمه همه دریاهاست. به تو مى‏گویند: «حسین» ، زیرا به یقین، ذهن تاریخ، نمى‏تواند خون خدا را تفسیر کند، جز با نام تو. و «حسین» را نمى‏توان تفسیر کرد، مگر با عشق. تا دنیا دنیاست، عشق هم مى‏ماند،اگر در حسین (ع) محو شود.
به تو مى‏گویند: «حسین» ، زیرا پژواک نامت در تلفظ کربلا طنین‏انداز است و کربلا، حماسه مکرر آفرینش انسان است. در این گردش متناوب، خون زاده مى‏شود و تا ملکوت اوج مى‏یابد و به شهادت مى‏رسد و دوباره زاده مى‏شود و دوباره و دوباره...
و تو، نقطه مرکز این حرکت دوّار هستى که شعاعش تا بى‏نهایت، استوارى دارد.
از عاشوراى حضورت، تا اربعین عروجت، تاریخ را هزاران پیچ و خم رخ داده است و هر لحظه انگار فصل تازه‏اى از حماسه بودن توست.
زمانه، حرف‏ها دارد، ولى ناباورانه سکوت خویش را به سوگ نشسته است. تاب گفتن هم ندارد، چرا که ظرف ادراک‏ها حقیر است.
میدان جاذبه شگفتت، هر دو قطب زمینى را مى‏رباید و همه جاذبه‏هاى دیگر را از دل مى‏راند و به یک سو مى‏افکند، تا تنها تو باشى و بس. با کلمات نمى‏شود بازى کرد، وقتى که پاى عظمت تو در میان باشد.
دستم به قلم مى‏رود و قلمم، تاب نقش زدن را بر کاغذ بى جان ندارد. نامت آتش مى‏زند به جان آب، چه رسد به کاغذ، حتى اگر کاغذ، صفحه‏اى باشد به وسعت تمام آسمان‏ها.
در دایره کلمات، واژه‏اى نمى‏شناسم که تقدس تو را بنمایاند و عظمت مبهم تو را به زبان آدم‏هاى این دنیا تعبیر کند،جز واژه خدایى «حسین (ع) » که «حسین» تنها در «حسین» تفسیر مى‏شود